Gisteravond half twaalf was ik terug van de generale repetitie voor de Puccini-concerten. Helemaal daas en hees van het zingen. Niemand was nog wakker in de Blaesstraat. Ik belandde voor Iets met Boeken op Canvas. Kristien Hemmerechts zegt dat de realiteit fictie is. Vriendinnen gaan samen iets eten op restaurant en tonen elkaar al giechelend lekker gezellig hun boodschappen omdat ze dat zo gezien hebben in Sex and the City. Zo kiest ieder zijn rol die hij wenst te zijn, maar dat is allemaal niet echt. Mensen denken dat ze vrij zijn maar ze zitten in een keurslijf van beperkte opgelegde keuzes. De hoofse liefde was er volgens haar eerst op papier. Pas daarna speelden koppeltjes de liefde na. Vind ik dus geweldig interessant allemaal. Ik denk soms dat ik wel een autist moet zijn als ik mijn gevoelens zo een beetje acteer. Blijkbaar doet iedereen het zo. Ook Nonkel Bob. In het interview in de morgen dit weekend met vader en zoon Davidse (schoon foto's van het schrale nonkeltje) plaagt David zijn pa een beetje. Wanneer hij naar een begrafenis van leeftijdsgenoten gaat kan hij zo dramatisch "innige deelneming" zeggen met zijn grafstem, daarbij een bij de situatie passende smartelijke grimas trekkend. "Professioneel!", spot David want hij weet dat zijn vader eigenlijk binnenin lacht dat hij het niet is die daar in de kist naar beneden gelaten wordt.
Ik moet trouwens eens iets lezen van Ilja Leonard Pfeijffer (die ook op iets met boeken was).
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Nonkel Bobben....
Ik wil even focussen op het interview met de ' Davidsen', heb het ook gelezen en mij 'echt' (niet gespeeld) geamuseerd. Veel prachtige woorden van David over zijn vader en Bob over zijn zoon maar trof het mij nog meer naast de grote verschillen tussen deze twee ‘mannen’ de overeenkomst van ‘eigen(ge)aard (ig)’ te zien. Ik had ook niet gedacht dat er zoveel warmte was tussen die twee pipo's en 'Vermeulen'. Ik word week van dat soort beleving.
C
Een reactie posten